Όλοι έμοιαζαν να ψάχνουν κάτι. Σαν να έπρεπε να τικάρουν μια λίστα με αμέτρητα κουτάκια. Τόσα στερεότυπα, τόση διαφήμιση. Παρόλα αυτά, υπήρχε μια μαγεία στον αέρα. Κάτι μου άρεσε πραγματικά. Μήπως δεν ήταν ακριβώς έτσι; Μήπως ήταν ένα αίσθημα επιβαλλόμενο; Όπως τόσοι γύρω μου, μήπως έπρεπε να μου αρέσει η πόλη;

Αυτά ήταν τα πρώτα μου κρυφά αισθήματα όταν έφτασα στο Παρίσι και έκανα τις πρώτες μου βόλτες. Η αδερφή μου που ταξιδεύαμε μαζί, πρέπει μάλλον να αισθανόταν το ίδιο. Το Παρίσι, η πόλη του έρωτα και των ποιητών, πώς δεν μας είχε καταγοητεύσει κεραυνοβόλα με το που πατήσαμε το πόδι μας εκεί; Αντίθετα, έμοιαζε μια μικρή απογοήτευση.

Τουλάχιστον στην αρχή.

Χρειάστηκε να περάσουν καναδυό μέρες, από όταν ξεκινήσαμε για να αρχίσουμε να αλλάζουμε εικόνα για την πόλη. Και τότε και μόνον τότε, καταφέραμε να εκμυστηρευτούμε ο ένας στον άλλο αυτήν την αρχική μας εντύπωση.

 Δε μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς άρχισε να αλλάζει η εικόνα του Παρισιού στα μάτια μας. Έχουν εξάλλου περάσει και σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε.

Ητάν μήπως όταν επισκεφτήκαμε το Cartier Latin; Ή το Pompidou και το Marais; Θα μπορούσε να ήταν όταν περπατούσαμε στο ile de la cite και είχε αυτόν τον υπέροχο ήλιο να μας ζεσταίνει; Μήπως στο μουσείο του Orsay; Ή όταν είδα την έκθεση του αγαπημένου μου Ντουανό; Δε μπορώ να πω. Θα μπορούσε να ήταν και μόλις βγήκαμε από το σταθμό του μετρό στη Μοντμάρτη.

 Αχ η Μοντμάρτη… πήγα εκεί, γεμάτο το μυαλό μου με όλες τις εικόνες από τα αγαπημένα μου φωτογραφικά βιβλία, νοιώθοντας ότι θα πάω να τα βάλω με όλους αυτούς τους μεγάλους. Φυσικά απέτυχα παταγωδώς.

Ποιός νοιάζεται; C’est la vie!

Αντίθετα, ευχαριστήθηκα τους περιπάτους, τη τέχνη, τα μικρά καφέ, τις παριζιάνες που μιλούσαν αυτά τα υπέροχα γαλλικά και τις γιαπωνεζούλες (που είμαι σίγουρος ότι τους αρνούνταν τη βίζα αν δεν ήταν από ένα επίπεδο ομορφιάς και πάνω! ) και ναι! Φυσικά τα κρουασάν! Μα σίγουρα, τα κρουασάν!

Συλλογίζομαι και πάλι, τελικά ήταν το Παρίσι η πόλη του έρωτα;

Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να απαντήσω αυτήν την ερώτηση. Έδινε την αίσθηση ότι ήταν. Αλλά όσο και διαισθανόσουν ότι όλοι τελικά προσπαθούσαν να απαντήσουν την ίδια ερώτηση ή αλλιώς να βρουν κάποιον να ερωτευτούν, η μόνη πραγματική απάντηση είναι ότι τελικά ερωτευόσουν το Παρίσι το ίδιο!

Θα μπορούσα να ζήσω στο Παρίσι; Αυτή είναι η κρίσιμη ερώτηση και όχι αν είναι η πόλη του έρωτα. Δε ξέρω… γιατί ο Σηκουάνας δεν είναι η θάλασσα και εγώ είμαι νησιώτης. Αλλά όπως και να έχει, θα μπορούσα θαρρώ να περάσω εκεί κάποιο σημαντικό χρόνο της ζωής μου, σίγουρα περισσότερο από τις λίγες μέρες που έμεινα τότε. Και ίσως επιστρέψω εκεί πιο σύντομα από όσο θα περίμενε κανείς.

Αχ…. Paris Mon Amour!

Ανδρέας
Παρίσι 2012.