M ερικές φορές καλό είναι να παραδεχόμαστε την άγνοια μας. Ο Μαυρίκιος δεν είναι ο Άγιος Μαυρίκιος (δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα). Μπορεί να είναι ένα τροπικό νησί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι στη Καραϊβική, ούτε ότι επικρατεί ένα παντοτινό καλοκαίρι εκεί. Και το σημαντικότερο, επειδή ακούγεται κάτι το εξωτικό, αυτό δε σημαίνει ότι όταν προτείνεις σε κάποιον να έρθει μαζί σου ταξίδι εκεί, θα σου πει αμέσως ναι χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά…
…όπως δηλαδή έκανα εγώ. Όλα όσα νόμιζα για το Μαυρίκιο ήταν λάθος, όταν ενθουσιωδώς δέχτηκα να πάω εκεί για ένα επαγγελματικό ταξίδι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσο οι μέρες πλησίαζαν για το ταξίδι εγώ ταυτόχρονα αγχωνόμουν και ενθουσιαζόμουν. Αγχωνόμουν γιατί τελικά θα πήγαινα μόνος μου σε ένα μέρος όπου κάθε μέρα που μάθαινα κάτι για αυτό, αποδεικνυόταν πως ότι σκεφτόμουν ήταν μακρυά από τη πραγματικότητα. Το οποίο βέβαια λειτουργούσε και ανάποδα γιατί οι πληροφορίες που συνέλεγα (όχι πολλές πρέπει να παραδεχτώ) ήταν ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες!
Ας αρχίσω να βάζω ορισμένα πράγματα στη σωστή σειρά. Ο Μαυρίκιος είναι ένα νησί στον Ινδικό Ωκεανό, σχετικά κοντά στη Μαγαδασκάρη. Τεχνικά (ή πολιτικά; ) μιλώντας ανήκει στην Αφρική. Περιβάλλεται από ύφαλο και οι δύο κυριότεροι λόγοι που οι άνθρωποι το επισκέπτονται είναι για καταδύσεις και για σερφ. Από όσα έμαθα και μου είπαν, αυτή τη τελευταία πληροφορία συγκράτησα κατ’ ουσίαν και η μόνη πραγματική προετοιμασία μου για το ταξίδι ήταν η αγορά μιας καλής μάσκας καταδύσεων. Όλα έτοιμα!
Μετά από ένα ταξίδι σχεδόν 24 ωρών για φτάσω στο νησί, η αλήθεια είναι ότι είχα παραδώσει πνεύμα. Έτσι το μόνο πράγμα που κυριαρχούσε στο μυαλό μου στο δρόμο από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο ήταν η σκέψη ενός ωραίου κρεβατιού για να κοιμηθώ. Τίποτα δε πρόσεξα γύρω μου, με αποτέλεσμα όταν βγήκα το επόμενο πρωινό από το ξενοδοχείο, να πάθω ένα μικρό σοκ. Το μέρος, η φύση γύρω μου ήταν τροπική αλλά όλα τα άλλα – οι άνθρωποι, τα χωριά, οι μυρωδιές – φώναζαν… Ινδία!
Δεν άργησα να μάθω ότι αυτό ήταν απόλυτα αναμενόμενο αφού το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι Ινδοί. Δε μπορώ να πω ότι είχα προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο και ήταν τόση η έκπληξη μου, που μέσα στο λεωφορείο θυμάμαι να λέω συνέχεια στον εαυτό μου… “είμαι στο λάθος μέρος, είμαι στο λάθος μέρος”. Ξαφνικά όλες οι αναμνήσεις από το ταξίδι μου στην Ινδία άρχισαν να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου με αναπάντεχα τρομακτικό τρόπο. Ευτυχώς δεν αργήσαμε να φτάσουμε στo Port Louis (την πρωτεύουσα του νησιού) και ανέκτησα τα λογικά μου και άρχισα να χαλαρώνω και να απολαμβάνω το πολύχρωμο μέρος στο οποίο είχα βρεθεί.
Όπου και κοίταζα γύρω μου, έβλεπα σχέδια και αναπαραστάσεις του… ντόντο! Το ντόντο είναι το ζώο-σύμβολο του Μαυρίκιου, με τον ίδιο τρόπο που τα κοάλα ή τα κανγκουρό είναι συνδεδεμένα με την Αυστραλία, τα πάφιν με την Ισλανδία ή η αρκούδα με τη Καλιφόρνια. Το θέμα όμως είναι ότι όλα αυτά τα ζώα είναι υπαρκτά και ζουν σε αυτές τις χώρες. Τα ντόντο από την άλλη έχουν εξαφανιστεί εδώ και αιώνες γιατί οι άνθρωποι απλά… τα έφαγαν όλα!
Εκείνη τη στιγμή, δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω γιατί η αναπαράσταση ενός τέτοιου ζώου μου φαινόταν τόσο οικεία. Για κάποιο λόγο είχα την αίσθηση ότι είχα χαρούμενες αναμνήσεις με ντόντο, αλλά πώς κάτι τέτοιο μπορεί να είναι δυνατόν δεν μπορούσα να εξηγήσω. Και όμως αυτή η αίσθηση ήταν ιδιαίτερα σημαντική εκείνη τη στιγμή γιατί παρά το γεγονός ότι ήμουν μόνος μου σε ένα εντελώς άγνωστο μέρος, ξαφνικά είχα αρχίσει να νοιώθω πιο άνετα. Χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια από όταν γύρισα από το ταξίδι αυτό για να καταλάβω από πού πήγαζε όλο αυτό. Το ντόντο ήταν ένας από τους χαρακτήρες σε ένα από τα πιο αγαπημένα και πολυδιαβασμένα μου βιβλία της παιδικής ηλικίας… την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων!
Όσο όμορφο και να ήταν το Port Louis, σύντομα κατάλαβα ότι το να βρεθώ στη πόλη ή τα γύρω της χωριά, σίγουρα δεν ήταν αυτό που ζητούσα από το νησί. Ήθελα να μάθω επιτέλους τί είναι ένα τροπικό νησί, μιας και δεν είχα πάει ποτέ ξανά σε κάποιο. Ήθελα να δω τη φύση, τον ύφαλο, τη θάλασσα. Γυρνώντας πίσω στο ξενοδοχείο, πήγα κατευθείαν στη θάλασσα. Κατεβαίνοντας προς τη παραλία, προς απογοήτευση μου, ο αέρας ήταν πολύ δυνατός. Παρόλα αυτά φτάνοντας στη θάλασσα, περιέργως δε βρήκα τα αναμενόμενα κύματα. Όχι γιατί δεν υπήρχαν, αλλά γιατί ένας αόρατος κυματοθραύστης, εκεί στα περίπου 100 μέτρα από την ακτή, δεν τα άφηνε να φτάσουν. Τι παράξενο φαινόμενο ήταν αυτό, δε μπορούσα να καταλάβω.
Δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι αυτός ο αόρατος κυματοθραύστης, δεν ήταν άλλος από τον ύφαλο. Ενθουσιάστηκα με αυτήν την ανακάλυψη! Χωρίς πολύ πολύ σκέψη, ήξερα ότι έπρεπε με κάποιο τρόπο να καταφέρω να δω τον ύφαλο από κοντά. Και δε πήρε πολύ για να βρεθεί η κατάλληλη λύση. Κανόνισα να πάω με ένα γκρουπ με μια βάρκα στον ύφαλο για να κολυμπήσουμε με άγρια δελφίνια.
Η δραστηριότητα περιελάμβανε πολύ πρωινό ξύπνημα για να καταφέρουμε να είμαστε στο νερό με το πρώτο φως. Αν και δεν είμαι καθόλου του πρωινού ξυπνήματος, αυτή τη φορά δεν είχα καμία δυσκολία να σηκωθώ. Για τον απλούστατο λόγο ότι από την υπερένταση και τον ενθουσιασμό μου, δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα! Έτσι το χάραμα βρεθήκαμε σε ένα μικρό ψαροχώρι και επιβιβαστήκαμε σε ένα ταχύπλοο. Και τότε ξαφνικά…
Βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από ένα κοπάδι δελφίνια (spinner dolphins έμαθα ότι λέγονταν αυτά τα συγκεκριμένα) που χοροπηδούσαν πάνω από το νερό, κυνηγώντας παιχνιδιάρικα το ένα το άλλο. Και λίγο παρακάτω, συναντήσαμε ένα μικρότερο κοπάδι από μεγαλύτερα δελφίνια (bottlenose dolphins). Ναι το ξέρω, δε φαίνονται στις φωτογραφίες. Γιατί; Γιατί πολύ απλά η φωτογραφική μηχανή έμεινε στη βάρκα και εγώ βούτηξα για να κολυμπήσω μαζί τους!
Αν με ρωτήσει κάποιος να απαριθμήσω κάποιες λίγες στιγμές που δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, εκείνη η στιγμή που βρέθηκα στο νερό με τα δελφίνια σίγουρα ανήκει σε αυτές.
Δε νομίζω ότι μπορώ να περιγράφω με λέξεις το όλο συναίσθημα. Μπορώ να θυμηθώ ότι η καρδιά μου χτύπαγε τόσο δυνατά που σκεφτόμουν ότι τα δελφίνια θα την ακούν. Το γεγονός ότι σχεδόν μπορούσα να αγγίξω την τεράστια ουρά του δελφινιού στο φυσικό του περιβάλλον ήταν εντελώς εξωπραγματικό για μένα. Σαν να ήμουν ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων, ο Κουστώ. Είχα ξαναδεί και είχα ξανακολυμπήσει με δελφίνια. Όχι όμως στον ωκεανό. Όχι στη δική τους έδρα. Όχι πάνω από ένα ύφαλο γεμάτο πολύχρωμα ψάρια που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου.
Μετά από λίγο ανέπτυξαν ταχύτητα και χάθηκαν από κοντά μας. Γύρισα στη βάρκα. Τα καλά πράγματα δε διαρκούν πολύ. Ένοιωθα απίστευτα ευτυχισμένος. Ήμουν τόσο απορροφημένος και το μυαλό μου τόσο πολύ φιξαρισμένο στα δελφίνια που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Και αυτό το κατάλαβα όταν σε κάποιο σημείο της επιστροφής, ένας από τους συνεπιβαίνοντες στη βάρκα, ρώτησε το καπετάνιο αν υπήρχαν …καρχαρίες εκεί κοντά. Ουπς. Ουυυππςςς. Η ερώτηση βέβαια ήταν απλά ένα θέμα. Η απάντηση ότι “υπάρχουν πάντα καρχαρίες όπου είναι δελφίνια” με έκανε να ευχαριστώ τη προσήλωση μου στο θέμα δελφίνια γιατί αλλιώς ούτε στη βάρκα δε θα είχα μπει!
Αν εκείνη τη στιγμή έπρεπε να πάρω το αεροπλάνο και να τελειώσω το ταξίδι μου εκεί, θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος. Για καλή μου τύχη είχα ακόμα μέρες και πολλά πράγματα να εξερευνήσω ακόμα! Το εσωτερικό του νησιού και η απίστευτη του φύση είχαν σειρά.
Ηφαίστεια, τροπικά δάση, ποτάμια, καταρράκτες, απέραντες φυτείες με ζαχαροκάλαμα, απόκοσμοι σχηματισμοί της γης. Για ένα τόσο μικρό (σχετικά) νησί, ο Μαυρίκιος σίγουρα είχε πολλά να δείξει!
Ήταν Σεπτέμβρης όταν ήμουν στο Μαυρίκιο. Μιας και είναι στο νότιο ημισφαίριο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αρχή της άνοιξης. Αυτό μαζί με το γεγονός ότι το νησί είναι τροπικό, σήμαινε ότι ανά πάσα στιγμή, ο καιρός ήταν ένα βήμα από τη τέλεια ηλιοφάνεια και από τη τέλεια καταιγίδα. Η εξερεύνηση του νησιού με αυτά τα δεδομένα γινόταν απλά πιο ενδιαφέρουσα. Τα πράγματα όμως δεν ήταν το ίδιο όταν αποφάσισα να πάρω ένα καταμαράν με στόχο να ανακαλύψω τις παραλίες που αποτελούσαν το τελευταίο στοιχείο στη λίστα μου που δεν είχα ακόμα δει.
“Καλά ήταν μέχρι εδώ, κάπου η τύχη τελειώνει”, βρέθηκα να ψιθυρίζω όταν οι σταγόνες της βροχής άρχιζαν να πέφτουν στο κατάστρωμα. Πήρα ένα κοκτέιλ με ρούμι για τη παρηγοριά και γύρισα στους υπόλοιπους κατσούφηδες τουρίστες.
Το τοπικό ρούμι ήταν τέλειο και είχα ήδη πιει καναδυό, οπότε όλα ξαφνικά είχαν αρχίσει να φτιάχνουν. Και φτάνοντας στη παραλία, τα σύννεφα είχαν ήδη παραχωρήσει τη θέση τους στο ήλιο, οπότε όλα τέλεια!
Είχα βρεθεί επιτέλους σε μία από αυτές τις παραλίες που χρόνια τώρα έβλεπα μόνο σε φωτογραφίες και ταινίες. Το σκηνικό ήταν ανεπανάληπτο. Αλλά το περίεργο πράγμα για κάποιον σαν και εμένα μαθημένο στις παραλίες της Μεσογείου ήταν ότι η λευκή άμμος δεν ήταν κατά βάση άμμος… Ήταν σπασμένα κοχύλια και θρυμματισμένα κομμάτια από τα κοράλλια και τον ύφαλο. Αν και εντυπωσιακό, η αίσθηση που σου άφηνε ήταν τραχιά και σίγουρα ότι ιδιαίτερα ευχάριστη ή έστω όσο ευχάριστη όσο σε μια παραλία με λεπτή άμμο. Λεπτομέρειες, εγώ ήμουν σε πελάγη ευτυχίας και χαλαρότητας και με ένα δυο ακόμα μοχιτάκια πάνω στο καταμαράν όλα ήταν όμορφα!
Μαζεύοντας τα πράγματα μου την επόμενη μέρα για να αναχωρήσω, προσπαθούσα να μαζέψω και τις σκέψεις μου. Ήρθα στο Μαυρίκιο μόνος και εντελώς απροετοίμαστος. Έφευγα χαρούμενος και ευγνώμων για την ευκαιρία που είχα να γνωρίσω ένα τόσο ιδιαίτερο μέρος και να αποκομίσω τέτοιες εμπειρίες.
Με αγάπη από το Μαυρίκιο!
Ανδρέας,
Μαυρίκιος, 2013.