Η Κωνσταντινούπολη το τελευταίο καιρό είναι συνέχεια στην επικαιρότητα – πάντα όμως για κάτι κακό. Από πραξικοπήματα μέχρι βομβιστικές επιθέσεις και αναταραχές – όλα όσα θα απέτρεπαν έναν ταξιδιώτη από το να τη συμπεριλάβει στους πιθανούς προορισμούς του. Και όμως, καθισμένοι σε ένα τραπέζι πριν από λίγο καιρό, όταν η συζήτηση πήγε σε ταξίδια και μέρη που θα θέλαμε να ξαναεπισκεφτούμε, εγώ κοιτάζοντας τα πιάτα μπροστά μου δε μπορούσα να σκεφτώ κανένα άλλο μέρος πέρα από τη Κωνσταντινούπολη. Όλες οι γεύσεις το κόσμου σε μία πόλη!!
Τί μπορεί να γράψει κανείς για ένα τέτοιο μαγικό μέρος; Παραδίπλα από το χόστελ που μέναμε, υπήρχε ένα φανταστικό μαγαζάκι που είχαν κάποιοι υπέροχοι σχεδιαστές/γραφίστες – Aponia λεγόταν. Ό,τι και να διαβάσετε από το σημείο αυτό και μετά, δε μπορεί να περιγράψει καλύτερα τη Πόλη από το τρόπο που επέλεξαν να το αποτυπώσουν γραφιστικά:
Αυτό ακριβώς! Έχοντας επισκεφτεί διάφορα μέρη, τελικά συνειδητοποιώ ότι αυτά που μου αρέσουν περισσότερο, είναι τα λιγότερο “καθαρά”. Όχι δεν εννοώ την καθαριότητα, αλλά αναφέρομαι στην καθαρότητα. Τα μέρη εκείνα στα οποία διαφορετικοί πολιτισμοί, κουλτούρες, άνθρωποι, ήθη και έθιμα συναντώνται, είναι εκείνα με τον ισχυρότερο χαρακτήρα, τη μεγαλύτερη ομορφιά και το περισσότερο ενδιαφέρον. Και η Κωνσταντινούπολη είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα τέτοια παραδείγματα, μια πόλη που χαοτικά ισορροπεί ανάμεσα σε όλες τις κουλτούρες και τους πολιτισμούς.
Το ταξίδι για ένα τόσο ιδιαίτερο μέρος δε θα μπορούσε να ξεκινήσει πιο απρόσμενα. Είχα κανονίσει να πάω στην Αθήνα για τα εγκαίνια της έκθεσης ενός φίλου και καθώς προσπαθούσα να πείσω το Νεκτάριο να έρθει, η συζήτηση κάπου ξέφυγε και καταλήξαμε να κλείνουμε εισιτήρια για Κωνσταντινούπολη. Στην τελική, αν είναι να πας Αθήνα, είναι μετά μόνο μια ώρα πτήση, σωστά; Και αφού ετοιμαστήκαμε για το ταξίδι, ο καιρός αποφάσισε ότι είναι ώρα να ξεφύγει και δώσε του τρελούς αέρηδες, βροχές και χιόνια! Ας είναι λέγαμε, θα βγάλουμε φωτογραφίες με χιόνια, πόσοι έχουν τέτοιες φωτογραφίες από τη Κωνσταντινούπολη;
Μετά από αρκετές ώρες καθυστέρησης, φτάσαμε αργά τη νύχτα. Το λεωφορείο μας άφησε στην πλατεία Ταξίμ και είχαμε σκοπό να περπατήσουμε μέχρι το χόστελ. Δε προλαβαίνουμε να κατέβουμε από το λεωφορείο και ξεσπά μια … χιονοθύελλα, με αποτέλεσμα η απόφαση για οικονομίες να πάει περίπατο. Ταξί!
Ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί και αντικρύσαμε το χιόνι να πέφτει ακόμα έξω από το παράθυρο μας. Αναβολή στα σχέδια περί περιπάτων και ανοίγουμε το χάρτη να εντοπίσουμε τί είναι σχετικά κοντά που θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε. Το Istanbul Modern (μουσείο σύγχρονης τέχνης) φαινόταν αρκετά κοντά και ξεκινήσαμε με την ελπίδα ότι ο χάρτης μας ήταν αρκετά ακριβής και δε θα παγώναμε μέχρι να φτάσουμε.
Το Istanbul Modern ήταν εξαιρετικά αξιόλογο αλλά όπως και να το κάνουμε δεν ήταν η καλύτερη επιλογή για πρώτο σταθμό. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν είχαμε προλάβει να δούμε τίποτα από την πόλη και εγώ είχα φουλ αγωνία και προσμονή να περιπλανηθώ στα μέρη που είχα γνωρίσει μέσα από τις φωτογραφίες δρόμου τόσων φωτογράφων.
Χαράξαμε πορεία προς την Ταξίμ και την Ιστικλάλ. Μετά από μια μάλλον αποτυχημένη επιλογή φαγητού μέσα στη χτεσινοβράδυνη χιονοθύελλα, η πρώτη πραγματική μου επαφή με τις τοπικές νοστιμιές ήταν το σιμίτ. Κάτι σαν να λέμε παρόμοιο με το δικό μας κουλούρι, αλλά μάλλον καλύτερο. Φυσικά από εκείνη τη στιγμή και μετά, κάθε μέρα θα αγόραζα από κάποιον στο δρόμο και ένα σιμίτ. Για λίγες μέρες το Croissant Stories, έγινε Simit Stories.
Διασχίζοντας τη γέφυρα του Γαλατά περάσαμε στην άλλη μεριά της πόλης. Η αλήθεια είναι ότι η γέφυρα έμοιαζε να έχει τη δική της ζωή. Δεν ήταν απλά ένα πέρασμα ανάμεσα σε δύο όχθες, αλλά μια ολόκληρη “γειτονιά” μόνη της.
Μπήκαμε στην αγορά των μπαχαρικών. Όλα τα μυστικά συστατικά του κόσμου σε μια αγορά. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ότι η μητέρα μου θα ένοιωθε σαν να ήταν στο παράδεισο εδώ, μέχρι που με αποσυντόνισε από τις σκέψεις μου ένας μαγαζάτορας που μας καλούσε στο ζαχαροπλαστείο του να δοκιμάσουμε λουκούμια. Η αλήθεια είναι ότι αν και γλυκατζής, τα λουκούμια και τα σχετικά είναι τα γλυκά που μου αρέσουν λιγότερο, ενώ ο Νεκτάριος δεν τρώει καν γλυκά. Προσπαθήσαμε να ξεγλιστρήσουμε το λοιπόν, αλλά δεν λέγονται οι Τούρκοι ότι είναι οι καλύτεροι έμποροι άδικα. Με τα πολλά καταλήξαμε να δοκιμάζουμε ένα-ένα όλα τα διαφορετικά λουκούμια και όπως μπορεί να μαντέψει κανείς, απλά ξετρελαθήκαμε. Φάγαμε μέχρι που άρχισε να διαμαρτύρεται το στομάχι και πήραμε σε πακέτο και κανά δυο κιλά για τους δικούς μας!
Η περιπλάνηση στην άλλη μεριά της πόλης μας αποκάλυψε ένα άλλο της πρόσωπο. Πιο ανατολίτικο, πιο κλειστό, πιο μυστηριακό. Περπατήσαμε μέχρι που άρχισε η κούραση (και το κρύο) να μας καταβάλλει και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Για να επισπεύσουμε τα πράγματα, χρησιμοποιήσαμε τον πιο σύντομο δρόμο που περιλάμβανε και μια κονταρίδα που πολύ είχαμε νοιώσει περήφανοι που ανακαλύψαμε ενώ δεν την έλεγε ούτε ο χάρτης ούτε οι ντόπιοι καν φαινόταν να πηγαίνουν από εκεί. Στη μέση βέβαια της διαδρομής, κοιτώντας από τη μια τα σπίτια και από την άλλη τον πάγκο του μοναδικού παντοπωλείου στο δρομάκι αυτό, καταλάβαμε το γιατί…
Τίποτα δε λείπει από τη πόλη αυτή 🙂
Την επομένη το πρωί, κατευθυνθήκαμε προς όλα εκείνα τα αξιοθέατα που δεν μπορεί κανείς να παραλείψει σε μια επίσκεψη του στη Κωνσταντινούπολη: την Αγιά Σοφιά, το Τοπ Καπί, την υπόγεια κινστέρνα, τη μεγάλη αγορά. Για πρώτη φορά το χιόνι και ο κακός καιρός ήταν σύμμαχος μας, μιας και τα πολύβουα αυτά αξιοθέατα τώρα είχαν πολύ περιορισμένους επισκέπτες και ήταν όλα εύκολα για εμάς.
Για κάποιο λόγο, ο Νεκτάριος συνέχεια πεινούσε. Υπό άλλες συνθήκες, αυτό θα μπορούσε να είναι εκνευριστικό – να κάνεις στάση για φαΐ κάθε τρεις και λίγο – αλλά στην Κωνσταντινούπολη ήταν ευκαιρία. Ευκαιρία να δοκιμάσεις και κάτι καινούριο κάθε φορά, από ντονέρ και κεμπάπ μέχρι ότι άλλο τρελά νόστιμο έβρισκες στο δρόμο. Φυσικά θα ήταν αμαρτία να αφήσω σε αυτή τη γενική κατηγορία του οτιδήποτε νόστιμου το πιο απίθανο street food που έχω φάει και να μην το αναφέρω ξεχωριστά! Στην αρκετά ιδιαίτερη συνοικία Ortakoy, έχουν αυτές τις τεράστιες οφτές πατάτες που τις ανοίγουν και τις σερβίρουν με ό,τι μπορείς να φανταστείς μέσα. Το αποτέλεσμα είναι πέραν οποιασδήποτε περιγραφής! Αφού πήραμε δύο τέτοια στα οποία βάλαμε μέσα τα πάντα, πραγματικά χρειαστήκαμε το χρόνο μας για να ισιώσουμε. Απίθανο!!!
Η νύχτα άρχισε να πέφτει και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Νωρίς το πρωί θα έπρεπε να φύγουμε για να προλάβουμε το αεροπλάνο. Μου έμεινε μια λύπη που ήταν τόσο σύντομο το όλο ταξίδι, αλλά ταυτόχρονα ένοιωθα και πολύ χαρούμενος για τη κουζουλάδα που κάναμε και ήρθαμε. Προσπαθώντας να θυμηθώ αν έχουμε ξεχάσει να κάνουμε ή να δούμε κάτι από τα… sos, λίγα μέτρα πριν φτάσουμε στη πόρτα του χόστελ, ο Νεκτάριος μου θύμισε το ζαχαροπλαστείο που μας πρότεινε επίμονα να πάμε ένας φίλος του. Και που φυσικά επειδή ήταν κυριολεκτικά δίπλα μας δεν είχαμε πάει καμία από τις προηγούμενες μέρες. Μόνο και μόνο για τη βραδινή υπογλυκαιμία πήγαμε και πήραμε δυο σιροπιαστά, τα οποία και δοκιμάσαμε ακριβώς πριν πέσουμε για ύπνο.
Τί βλάκας ήμουν τόσες μέρες!!! Παίζει να ήταν τα πιο απίστευτα γλυκά που έχω αγοράσει ποτέ!!!
Η τελευταία (και πιο γλυκιά) ανάμνηση από την Κωνσταντινούπολη. Πραγματικά το πιο γευστικό ταξίδι που έχω κάνει!
Ανδρέας
Κωνσταντινούπολη, 2013.