Γ ια χρόνια άκουγα τους δικούς μου να μιλούν ενθουσιασμένοι για το μεγαλειώδες Δέλτα του Έβρου ή το δάσος της Δαδιάς στη Θράκη. Η αγαπημένη μας φίλη Σοφία μας έλεγε συνέχεια για την Ξάνθη και την υπέροχη φύση που την περιβάλλει. Το γεγονός ότι δεν είχα δει και πολλές φωτογραφίες από τα μέρη αυτά, σήμαινε ότι η φαντασία μου ήταν αυτή που αναλάμβανε να εικονοποιήσει όλες αυτές τις περιγραφές και κάπως έτσι στο μυαλό μου είχαν αποκτήσει μια μάλλον μαγική διάσταση. Ζώντας όμως στη Κρήτη, το να ταξιδέψεις στη Θράκη είναι πιο μπερδεμένο και ακριβό από το να πας στο εξωτερικό και για αυτό το λόγο πάντα βρισκόταν μια αφορμή ή δικαιολογία που χαλούσε τα πλάνα της εκδρομής στη Θράκη προς χάρην κάποιου άλλου προορισμού.
Ο σοφός λαός λέει πως όλα έχουν την ώρα τους. Και φαίνεται ότι τελικά το ευτυχές γεγονός ενός γάμου πριν από τρία καλοκαίρια ήταν αυτό που χρειαζόταν ώστε το ταξίδι αυτό να μην μπορεί να αναβληθεί! Γύρω λοιπόν από τη γιορτή αυτή, αποφασίσαμε με τη Ματίνα να οργανώσουμε ένα roadtrip που θα ξεκίναγε από την Θεσσαλονίκη και θα μας έφτανε μέχρι τα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο. Οι μέρες που είχαμε στη διάθεση μας ήταν δέκα – όχι πολλές αλλά ούτε και λίγες για να πάρουμε έτσι μια πρώτη γεύση από την πιο μακρυνή περιοχή της Ελλάδας που θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε από την Κρήτη!
Φύγαμε λοιπόν!
Η πτήση μας έφτασε αργά στη Θεσσαλονίκη. Η πρόθεση μας ήταν να αφήσουμε άρον άρον τα πράγματα στο ξενοδοχείο και να πάμε να απολαύσουμε τις γεύσεις και τη βραδυνή ζωή της πόλης. Παρόλα αυτά σχεδιάζαμε χωρίς να έχουμε υπολογίσει τον καύσωνα του Ιουλίου. Έτσι μέχρι να φτάσουμε από τη στάση του λεωφορείου στο ξενοδοχείο είχαμε χάσει εκατό κιλά ιδρώτα και μαζί με αυτόν είχε εξατμιστεί η αντοχή και η διάθεση μας. Καλός και ο ύπνος και το πλεονέκτημα ότι την επόμενη μέρα θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε νωρίς νωρίς για το ταξίδι μας! Όπως και έγινε μόλις παραλάβαμε το αυτοκίνητο μας και βάλαμε πλώρη κατευθείαν για Καβάλα.
Η Καβάλα ήταν η πρώτη μας επαφή με το ιδιαίτερο πολιτιστικό και αρχιτεκτονικό στοιχείο της περιοχής. Ένα προοίμιο θα μπορούσε να πει κανείς αυτού που θα γνωρίζαμε και θα ζούσαμε τις επόμενες μέρες. Αφήνοντας το αυτοκίνητο περιηγηθήκαμε στη παλιά πολή και το κάστρο χαζεύοντας τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ανατολίτικες επιρροές, μέχρι που καταλήξαμε σε ένα καφέ σε μια προσπάθεια να κρυφτούμε λίγο από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο. Παρά τη ζέστη, το ελληνικό καφεδάκι φαινόταν πιο ταιριαστό.
Μετά από τη σύντομη αυτή επίσκεψη στη πόλη, βρεθήκαμε ξανά στο δρόμο με κατεύθυνση για Αλεξανδρούπολη. Στα πλάνα μας ήταν να περάσουμε απλά τη βραδυά εκεί και να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα για Σαμοθράκη – γιατί καλοκαίρι χωρίς λίγο νησί στις διακοπές δεν γίνεται! Έχοντας όμως κάνει το λάθος να μην φάμε τίποτα όλη μέρα, φτάνοντας στην Αλεξανδρούπολη το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να βρούμε μια ταβέρνα και να… φ ά μ ε!! Όλα τα άλλα δευτερεύοντα. Πιάνοντας την απαραίτητη συζήτηση με το ξενοδόχο για το πού θα τρώγαμε ωραία, φύγαμε απευθείας για εκεί.
Αν συνειδητοποιήσαμε κάτι στο πρώτο μας γεύμα στο Βορρά, είναι ότι οι άνθρωποι εκεί ξέρουν να τρώνε! Και εμείς ακόμα άμαθοι στις γεύσεις της περιοχής και πεινασμένοι όσο δεν πάει, δεν του χαρίσαμε καθόλου!
Χαρούμενοι και ευτυχισμένοι από το φαγοπότι, με προφανή ομως δυσκολία να σηκωθούμε και να κινηθούμε, προχωρήσαμε με αργό ρυθμό προς το λιμάνι. Η πόλη εξαιρετικά ζωντανή – κόσμος παντού να περπατάει και να απολαμβάνει το δροσερό βραδυνό αεράκι στη παραλιακή ζώνη γύρω από τον εμβληματικό φάρο της πόλης. Λόγω ενός φεστιβάλ βιβλίου που πραγματοποιούνταν εκείνες τις μέρες, ο δρόμος ήταν γεμάτος από περίπτερα από τα διάφορα βιβλιοπωλεία και τους εκδοτικούς οίκους. Όλα όμορφα.
Φυσικά καμία φωτογραφία. Γιατί πολύ απλά όλη η ενέργεια πήγαινε στο στομάχι που προσπαθούσε να χωνέψει ότι είχαμε σαβουρώσει. Και μιας και όλα εδώ πληρώνονται, η νύχτα δεν εξελίχθηκε καθόλου καλά. Το αποτέλεσμα, πέραν την οδυνηρής νυχτερινής ταλαιπωρίας, ήταν ότι το επόμενο πρωί ήταν αδύνατο να σηκωθούμε νωρίς και να πάρουμε το καράβι για τη Σαμοθράκη, ακολουθώντας τα αρχικά μας πλάνα.
Στο δέλτα του Έβρου
Αν κάτι είναι ωραίο σε ένα ταξίδι με αυτοκίνητο (και δεν είσαι και ο πλέον οργανωτικός τύπος…), είναι ότι έχεις την ευχέρεια να αναπροσαρμόζεις τα σχέδια σου αναλόγως των περιστάσεων. Έτσι και εμείς ικανοποιημένοι με αυτή μας τη χαλαρότητα, δεν πτοηθήκαμε και αναπροσαρμόσαμε τη πορεία της εκδρομής μας κατευθυνόμενοι προς το Δέλτα του Έβρου. Τί θα μπορούσε να πάει στραβά;
Το να είσαι χαλάρος και λιγότερο οργανωμένος μπορεί να έχει τα καλά του. Από την άλλη, άλλο είναι να έχεις ακούσει για ένα μέρος και να έχεις διαβάσει μόνο από πού πας για να το επισκεφθείς και άλλο να έχεις πληροφορηθεί για το τί απαιτείται για την επίσκεψη σου – σαν να λέμε να έχεις οργανωθεί λίγο. Έτσι στο κέντρο πληροφόρησης στις Φέρες βρεθήκαμε να προσπαθούμε να δεχτούμε το ότι δεν ήταν η κατάλληλη εποχή για να επισκεφθούμε το Δέλτα, ότι δεν μπορούσαμε να το επισκεφθούμε μόνοι μας αλλά θα έπρεπε κάποιος να μας πάει εκεί γιατί εκτός από προστατευόμενη περιοχή είναι και σύνορο και υπάρχουν θέματα ασφαλείας, ότι ακόμα και να τα ξεπερνούσαμε όλα αυτά το αυτοκίνητο μας ήταν συμβατικό και δεν ήταν κατάλληλο για το χωματόδρομο και τώρα δεν υπήρχε κάποιο αυτοκίνητο ή λεωφορείο να μας πάει, ότι ήταν μεσημέρι και η ζέστη ήταν πάρα πολύ έντονη και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Τα οποία λοιπά εγώ δεν άκουγα γιατί το μυαλό μου στρεφόταν γύρω από το βατερλώ της ημέρας και τις συνεχόμενες αποτυχίες του όλου ταξιδού.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που χρειάζεσαι έναν άνθρωπο φύσει θετικό και αισιόδοξο! Η Ματίνα δεν επρόκειτο να εγκαταλείψει την προσπάθεια και ήταν αποφασισμένη να εξαντλήσει ό,τι περιθώρια είχαμε για να βρούμε μια λύση. Έτσι, η επιμονή της ήταν αυτή που μας έκανε να δοκιμάσουμε να επικοινωνήσουμε με κάποιον που θα μπορούσε να μας πάει στο δέλτα και ο οποίος – ώ του θαύματος – όχι μόνο δέχτηκε αλλά σε δέκα λεπτά μας είχε βάλει μέσα στο αυτοκίνητο και μας έδινε οδηγίες για το πού να πάμε! Από την απελπισία, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα βρεθήκαμε να θαυμάζουμε ένα απίστευτο τοπίο και μετά από κάμποσες λακούβες και χώμα, αφήσαμε την ξηρά και επιβιβαστήκαμε σε μια βάρκα που θα μας έβαζε για τα καλά μέσα στο δέλτα!
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που βρισκόμουν σε ένα τέτοιο τοπίο. Δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω την απεραντοσύνη του υδάτινου αυτού κόσμου και το πλήθος της άγριας ζωής στην περιοχή. Σμήνη πουλιών να βρίσκονται γύρω μας, να ξεπετάγονται από πάνω μας, να ακούγεται από παντού αυτό το υπέροχο θρόυσμα του αέρα στις καλαμιές. Τα σπίτια των ψαράδων και των κυνηγών στις όχθες του ποταμού (ή και απλά πάνω σε πασάλλους στη μέση). Σκέτη μαγεία.
Μαζί με τον ενθουσιασμό, μου γεννήθηκε και μια μελαγχολία, όταν μια αναφορά στη συζήτηση μας έφερε στο προσκήνιο το γεγονός ότι ήμασταν σε ένα σύνορο. Πραγματικά αυτή η ομορφιά θα έπρεπε να είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των ανθρώπων και όχι το σύμβολο του διαχωρισμού τους. Πόσο τεχνητά και άσκοπα μοιάζουν τα σύνορα όταν είσαι κοντά τους και πόσο χαζούς θα μας θεωρούσαν τα πουλιά αν καταλάβαιναν τί σήμαινε η μια όχθη και η άλλη.
Από τη θάλασσα στα βουνα
Αποχαιρετώντας τον οδηγό μας, ξεκινήσαμε για τον επόμενο σταθμό του ταξιδιού μας: το Εθνικό Πάρκο Δάσους Δαδιάς. Το εθνικό πάρκο, διάσημο για τα δάση του και κυρίως για τα αρπακτικά πουλιά που φιλοξενεί, θα ήταν μια μοναδική ευκαιρία τόσο για πεζοπορία όσο και για να γνωρίσουμε τα εντυπωσιακά αυτά πουλιά στο περιβάλλον τους. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε μέχρι να φτάσουμε ήταν πανέμορφη και ο ήλιος που σιγά σιγά έδυε της έδινε όλα τα χρώματα που χρειάζονταν για να τη στολίσουν.
Φτάνοντας στον οικοτουριστικό ξενώνα δίπλα στο κέντρο επισκεπτών διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά ότι δεν κάναμε και πολύ συμβατικές διακοπές – εκτός από εμάς ήταν ελάχιστοι οι υπόλοιποι επισκέπτες. Αυτό βέβαια μόνο καλό το θεωρήσαμε. Το γεγονός ότι στον ξενώνα δεν γινόταν και χαμός, μας έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τους ανθρώπους εκεί. Η Ματίνα δεν άργησε να αποκτήσει φιλίες με την πρόσχαρη οικοδέσποινα μας, με αποτέλεσμα να βρεθούμε καλεσμένοι σε ένα τοπικό πανηγύρι σε ένα διπλανό χωριό! Η μέρα μας που ξεκίνησε ως μια καταστροφή, εξελισσόταν σε θαυμάσια και έθετε τις βάσεις να είναι και η βραδυά μας εξίσου ενδιαφέρουσα!
Βρεθήκαμε λοιπόν να καθόμαστε σε ένα τραπέζι στη μέση του πανηγυριού. Φτάνοντας εκεί είχε ήδη κυκλοφορήσει το νέο ότι έρχονταν δύο κρητικοί καλεσμένοι και έτσι βρεθήκαμε στο επίκεντρο με όλους να μας καλωσορίζουν! Μάλλον είναι δύσκολο να αποτυπωθεί με λέξεις το πόσο όμορφο και ζεστό ήταν όλο αυτό. Όλοι ήταν τόσο ευγενικοί και εγκάρδιοι απέναντι μας, που μου θύμισε πώς ήταν οι άνθρωποι στο χωριό μου πριν την τουριστική ανάπτυξη… Αυθεντικοί και όχι προσποιητοί.
Πέραν τούτου, μην έχοντας καμία επαφή με τα θρακιώτικα έθιμα και τους χορούς, το πανηγύρι είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Όντας έτσι αφηρημένος στη παρατήρηση των διαφορών με τους κρητικούς χορούς, δεν πολυκατάλαβα πότε μας πήραν και μας έβαλαν στη μέση! Εγώ τώρα είμαι μια κινητή αποτυχία στο θέμα χορός, η Ματίνα όμως ταίριαξε απόλυτα με το κλίμα και σύντομα ακολουθούσε με επιτυχία τα βήματα υπό τις υποδείξεις της Δήμητρας!
Με αυτά και με αυτά πέρασε μια όμορφη βραδυά και ξυπνώντας το πρωί ήμασταν έτοιμοι για πεζοπορίες και δράση! Αμ δε! Τί πήγε σε αυτήν την εκδρομή σύμφωνα με το πρόγραμμα για να πάει αυτό; Έκτακτο ανακοινωθέν για υψηλή επικινδυνότητα πυρκαγιάς λόγω του καύσωνα, οπότε βγήκε και σχετική απαγόρευση για πεζοπορίες στο δάσος. Τουλάχιστον ένα λεωφορείο του πάρκου θα μας πήγαινε στο παρατήριο των αρπακτικών από όπου θα μπορούσαμε να έχουμε μια θέα της περιοχής και αν ήμασταν τυχεροί να βλέπαμε τα πουλιά.
Τυχεροί φυσικά δεν ήμασταν – ακόμα και τα πουλιά υποψιάζομαι ότι θα ζεσταίνονταν και θα την είχαν αράξει σε κάποιο σημείο με σκιά. Έτσι απλά απολαύσαμε τη βόλτα μέσα στο δάσος και γυρνώντας πίσω φορτώσαμε και αναχωρήσαμε. Αυτή τη φορά δεν έπαιζε να μην φτάσουμε στη Σαμοθράκη!
Μείνετε συντονισμένοι για το δεύτερο κομμάτι του roadtrip!
Aνδρέας
Θράκη, 2016.