Λ ίγες μέρες πριν φύγω για Αυστραλία, μια φίλη με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ότι θα συναντήσει μια γνωστή της που έχει ζήσει στο Σύδνεϋ και θα μπορούσε να μου δώσει πληροφορίες για το ταξίδι. Χωρίς δεύτερη σκέψη πάω και η συζήτηση ξεκινά από τις λέξεις… “Blue Mountains”. Ανίδεος εγώ, νοιώθω το σαγόνι μου να κρεμάει όταν μαθαίνω ότι τα Blue Mountains είναι μια περιοχή κοντά στο Σύδνεϋ με ένα αρχαίο δάσος ευκαλύπτων που λέγεται έτσι γιατί ανάλογα με την εποχή, τη ζέστη και την υγρασία αφήνει στην ατμόσφαιρα τριγύρω ένα χαρακτηριστικό κυανό χρώμα. Αδυνατώ να φέρω στη μνήμη μου οτιδήποτε άλλο από αυτή τη συζήτηση. Το μυαλό μου είχε κολλήσει εκεί και η φαντασία μου οργίαζε στη σκέψη ότι θα μπορούσα να το δω από κοντά.
Το πόσο είχε κολλήσει το μυαλό μου το συνειδητοποίησα όταν έφτασα στην Αυστραλία και κοίταξα τις σημειώσεις από αυτά που μου είχε πει. Μετά τις λέξεις Blue Mountains, είχα σημειώσει “χειμώνας”. Οι εποχές στην Αυστραλία είναι ανάποδες από ότι εδώ, οπότε το γεγονός ότι πήγαινα Ιούνιο σήμαινε ότι εκεί δε θα ήταν καλοκαίρι. Και εγώ το μόνο που έβαλα στη βαλίτσα ήταν τα άρβυλα μου. Η σημείωση για το χειμώνα απλά είχε χαθεί από τον ενθουσιασμό. Τέλως πάντων αυτό ήταν κάτι που λυνόταν με λίγα ψώνια.
Αλλά τότε η Ελένη που με φιλοξενούσε, άρχισε να μου λέει… Το καλό που σου θέλω να προσέχεις! Να πας εκεί μόνος σου… Μείνε στο μονοπάτι και μη λοξοδρομήσεις, ακούς; Άνθρωποι χάνονται όλη την ώρα εκεί και δεν τους ξαναβρίσκουν ποτέ! Το νου σου! Εγώ, πολύ κουλ και με αυτοπεποίθηση, γελούσα αλλά έτσι μια μικρή ανησυχία μπήκε μέσα μου. Την οποία και φρόντισα να εξαφανίσω, όταν συνάντησα τον πατέρα του Matt που με τα διπλά και βάλε χρόνια από εμένα, είχε τα βουνά αυτά ψωμοτύρι και εντάξει δε θα μπορούσα να δεχτώ μια τέτοια ήττα. Μου τύπωσε και χάρτες και οδηγίες, όλα πλέον οργανωμένα.
Με βάση ότι μου είπε, σχεδίασα ένα διήμερο πεζοπορίας ώστε να μπορέσω να πάω σε δύο διαφορετικά μέρη. Βρίσκω ένα hostel σε ένα χωριό της περιοχής και με το που πατάω το κουμπί της επιβεβαίωσης της κράτησης, βλέπω να ανάβει το facebook tab στο browser υποδεικνύοντας ότι είχα κάποιο μήνυμα. Το ανοίγω και βλέπω να μου στέλνουν το ακόλουθο link…. 34 λόγοι για τους οποίους φοβάμαι την Αυστραλία. Πλάκα μου κάνετε;;;
Μπαίνω στο τρένο από Σύδνεϋ προς Κατούμπα. Από εκεί θα ξεκινούσα την εξερεύνηση μου. Η διαδρομή αν θυμάμαι σωστά δεν ήταν πάνω από μία ώρα. Στο άρθρο της Wikipedia για τα Blue Mountains ανέφερε ότι ήταν μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και μου φάνταζε τρομερό ένα τέτοιο μέρος να είναι τόσο κοντά στην πόλη. Φυσικά εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα να αντιληφθώ ακόμα το τί ήταν το μέρος αυτό γιατί ηθελημένα είχα αποφύγει να δω φωτογραφίες. Το μόνο που είχα δει ήταν οι χαρακτηριστικοί τρεις βράχοι με το όνομα “Τρεις Αδερφές” που ήταν το ορόσημο της περιοχής. Και από εκεί αποφάσισα να ξεκινήσω την πεζοπορία μου.
Δε ξέρω κατά πόσο τα λόγια (και πόσω μάλλον οι φωτογραφίες) μπορούν να αποτυπώσουν κάπως την πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου ξαναβρεθεί σε ένα τροπικό δάσος και όλα φάνταζαν απίστευτα. Το πρώτο μονοπάτι είχε το τίτλο Giant Stairway (γιγάντιαια σκάλα) και οδηγούσε από πάνω στο βουνό κάτω στην κοιλάδα και μετά από μια κυκλική διαδρομή επέστρεφε στο ίδιο σημείο. Μετά από περίπου τεσσερισημισή ώρες πεζοπορίας (και πολλά πολλά σκαλοπάτια) τα πόδια μου είχαν αρχίσει να εκφράζουν μερικά παράπονα αλλά ένοιωθα τόσο χαρούμενος που θα μπορούσα να ξαναμπώ στο μονοπάτι χωρίς να το πολυσκεφτώ. Φτάνοντας στο χωριό, κάθισα να πιω ένα καφέ και να απολαύσω τον απογευματινό ήλιο. Θυμάμαι να έχω ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Το τρομερό ήταν ότι είχα τόσο ενθουσιασμό και χαρά που ενώ είχα παραγγείλει και ένα κρουασάν μου ήταν αδύνατο να το φάω όλο (αν είναι ποτέ δυνατόν!!)! Συμβαίνουν και αυτά – κάποιες σπάνιες φορές. Έβγαλα τις σημειώσεις μου και έγραψα έχω συγκινηθεί.
Το επόμενο πρωί από τη φούρια μου ήταν αδύνατο να φάω. Έχωσα ένα μήλο στο στόμα, έδωσα όλα τα φαγητά που είχα αγοράσει σε μια παρέα στο hostel και την έκανα με συνοπτικές διαδικασίες. Πήρα το τρένο για Wentworth Falls και κατευθύνθηκα αμέσως προς το μονοπάτι Darwin. Χωρίς να ξέρω γιατί, ένοιωθα ότι αυτά που είχα δει μέχρι τότε ήταν μόνο ο πρόλογος. Και τελικά αποδείχθηκε ότι δεν είχα άδικο.
Η στιγμή που το μονοπάτι μέσα από το δάσος άνοιξε ξαφνικά για να αποκαλύψει ότι στεκόμουν πάνω από τα σύννεφα με μια απέραντη κοιλάδα κάτω από τα πόδια μου, δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Άρχισα να κατηγορίζω προς τη κοιλάδα και ένοιωθα να βυθίζομαι σε ένα δάσος με τη δική του ζωή και κλίμα. Έμπαινα σε ένα άλλο κόσμο.
Ένα κόσμο μαγικό.
Ανδρέας
Blue Mountains, Αυστραλία, 2014.