Σ ηκώνω το τηλέφωνο και ακούω μια γνώριμη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής: “Έλα μαν, βρήκαμε φτηνά εισητήρια για Βαρκελώνη, είσαι μέσα;;” Φαντάζομαι ξέρετε ήδη την απάντηση μου. Δε δυσκολεύτηκα καθόλου να απαντήσω γιατί η Βαρκελώνη ήταν πάντα στο μυαλό μου ως ένας πιθανός μεταναστευτικός προορισμός (και αυτό προ κρίσης). Χωρίς να έχω κάποιο ξεκάθαρο λόγο ή να το έχω ψάξει ποτέ ιδιαίτερα. Απλά πάντα υπήρχε ένα αόρατο πέπλο γύρω από οποιαδήποτε αναφορά στη πολη αυτή σχετικά με το πόσο όμορφη ζωή έχει. Όπως επίσης ας μη ξεχνάμε ότι ως μηχανικός υπολογιστών, η Βαρκελώνη είναι ένα αστέρι στο χώρο της αρχιτεκτονικής υπολογιστών με το διάσημο γκρουπ από το UPC και το σημαντικότατο supercomputer κέντρο της. Φυσικά και το γεγονός του αναρχικού και γενικότερα πολιτικού παρελθόντος/παρόντος της, πάντα δίνει ένα άλλο ενδιαφέρον στο μέρος αυτό.
Ξέρω ξέρω. Αντίθετα με τις φλυαρίες μου παραπάνω, όλοι θα μιλήσουν για το Gaudi, την αρχιτεκτονική, το Miro και τα όσα όμορφα και θαυμαστά αυτής της πόλης. Και όπως και να το κάνεις, η Βαρκελώνη τις ομορφιές τις έχει άφθονες – αρκεί να παρακάμψεις τη Rambla και αφού βάλεις ένα τικ ότι πέρασες από εκεί, να τη προσπεράσεις και να αφεθείς σε όλα τα άλλα υπέροχα που απλώνονται μπροστά σου.
Πραγματικά υπέροχα, σε βαθμό που απλά κόμπλαρα και τελικά δε μπορούσα να βγάλω καμία ανθρωπινή φωτογραφία. Τί να φωτογραφίσω όταν βομβαρδίζομαι από εικόνες και υπερβολικά πολλά ερεθίσματα; Καμία ιδέα. “Εστίασε σε κάτι, σε ένα θέμα ή έστω σε μια τυχαία λεπτομέρεια. Ξέχνα τα περί φωτογραφίας δρόμου”, μου τραβάει το αυτί μια φιλική φωνή στο τηλέφωνο, όταν μετά από ένα χείμμαρο φλυαρίας για το πόσο ωραία ήταν όλα, έπρεπε να παραδεχτώ ότι φωτογραφικά το πράγμα δε περπάταγε.
Τώρα αυτό δεν ήταν και τόσο αυτονόητο να το κάνω στην αρχή. Δε μπορώ να θυμηθώ ποτέ τον εαυτό μου να εστιάζει σε κάτι συγκεκριμένο (φωτογραφικά μιλώντας) όταν ταξιδεύω. Ξαφνικά όμως, προσπαθώντας να είμαι εστιασμένος στα ένα-δυο θέματα που σκέφτηκα, συνειδητοποίησα ότι τα μάτια μου άρχισαν να συνεργάζονται περισσότερο με το μυαλό μου. Η όλη φάση έγινε περισσότερο εγκεφαλική, αλλά αυτό όχι μόνο δε στέρησε τη χαλαρότητα της στιγμής, αλλά με έκανε να απορροφήσω την ουσία της ζωής όπως εξελισσόταν γύρω μου. Οι άνθρωποι και η ζωή τριγύρω μου δε κύλαγε απλά προσπερνώντας με. Γινόταν αντικείμενο εξέτασης και συνειδητοποίησης.
Συνειδητοποίησης του πόσο έντονη ήταν!
Και έτσι το νήμα άρχισε να ξετυλίγεται. Η ζωντάνια των ανθρώπων στη Βαρκελώνη ίσως τελικά να ήταν το αποτέλεσμα της αρχιτεκτονικής της πόλης που φαινόταν σα να εστιάζει στο να αφήσει το υπέροχο μεσογειακό φως να κυριαρχήσει. Οι τρελές και παιχνιδιάρικες δημιουργίες του Γκαουντί ταίριαζαν με τη χαρά τριγύρω. Το βαρύτερο και αυστηρότερο Barri Gotic αποτελούσε το αντίβαρο, ενώ τα υπέροχα σοκάκια στη Raval και οι πολύβουες πλατείες έστρωναν το χαλί για να φιλοξενηθεί το φλερτάρισμα και οι παθιασμένες αλληλεπιδράσεις.
Μιλώντας όμως για έρωτα και φλερτ, όσο και αν μου άρεσε το Παρίσι, δε μπορώ να μη σκεφτώ ότι εκεί τα πράγματα υποτίθεται ότι συμβαίνουν. Στη πόλη του φωτός υποτίθεται ότι στον αέρα πλάνάται ο έρωτας και το πάθος. Στη Βαρκελώνη εγώ έννοιωσα ότι είναι το μέρος όπου όλα αυτά συμβαίνουν. Γοητεύτηκα από το πώς το πάθος στη ατμόσφαιρα μετουσιωνόταν σε κάτι πραγματικό και φυσικό, από το τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι μιλούσαν, ακουμπούσαν γερά και όχι διστακτικά ο ένας τον άλλο, άφοβα και φιλιώνταν.
Όλα είχαν μια πιο αληθινή αίσθηση.
Ακόμα και αν αυτή μπορούσε να ήταν βίαιη ή ωμή. Το βρίσκω πιο ειλικρινές. Πάντα προτιμώ την αλήθεια από την ευγένεια.
Και δεν ήταν μόνο στο θέμα του πάθους ή του έρωτα. Ένοιωθες στη πόλη ένα αναβρασμό. Τη ζωή να βράζει. Σαν να ήταν ανά πάσα στιγμή απόλυτα φυσικό το αναπάντεχο. Όπως για παράδειγμα, το ότι περπατούσαμε σε ένα ήρεμο δρόμο τη μια στιγμή και την άλλη στρίβοντας στη Barcelonetta βρεθήκαμε στη δίνη ενός καρναβαλιού (ή κάτι τέτοιο) με φωνές, χορούς, φωτιές, πυροτεχνήματα και γενικότερο χαμό.
Έτσι ήταν για μένα η Βαρκελώνη. Καλοί φίλοι και θετική αύρα.
Αναρωτιέμαι αν υπήρχε κάποιο μελανό σημείο στην επίσκεψη μου στη πόλη. Η ποδηλατοβόλτα γύρω στη πόλη ήταν υπέροχη, το άραγμα στη παραλία με τα μοχιτάκια σούπερ, το φεστιβάλ στη Barcelonetta αξέχαστο, το να βλέπεις τύπους ντυμένους σούπερ ήρωες στο πάρκο Γκουέλ να τη πέφτουν στις τουρίστριες ξεκαρδιστικό, το να παίζεις κρυφτό στη ταράτσα του ιδρύματος Miro παιδιάστικο, το να σου τη πέφτουν οι πόρνες με τον προαγωγό τους στη Rambla επειδή σε είδαν με κάμερα αναπάντεχο, το να σκέφτεσαι πόσο μεγάλο κορόιδο είσαι που δεν αγόρασες μπύρα από τη πλατεία με ένα ευρώ και βρέθηκες να τη χρυσοπληρώνεις στο μπαρ ήταν εξοργιστικό μέχρι που ανακαλύψαμε ότι οι μπύρες διατηρούνταν δροσερές στον υπόνομο… Ορίστε σταματώ και σημειώνω ότι οι Estrella είναι απαίσιες. Α! και δε μπορώ να πω ότι μας έκατσε να φάμε και σπουδαία. Το απίστευτο χαμόν το αγόρασα από την αγορά και το έφαγα αφότου γύρισα, οπότε δε μετράει!
Τί να λέμε λοιπόν τώρα… Viva Barcelona!!
Ανδρέας
Βαρκελώνη 2012.