T ο επόμενο πρωί βρήκαμε ένα λαμπερό ήλιο να φωτίζει το φρέσκο χιόνι. Μπροστά από ένα επικό πρωινό μπουφέ, αρχίσαμε να καταστρώνουμε τα σχέδια της ημέρας. Κάποιος κατέβασε τη πρόταση να πάμε προς το χιονοδρομικό κέντρο Βασιλίτσας και να περάσουμε τη μέρα εκεί. Κανένας δε διαφώνησε και έτσι σύντομα βρεθήκαμε στο δρόμο με κατεύθυνση προς τα εκεί.

Η Βασιλίτσα δεν ήταν και ιδιαίτερα μακρυά από εκεί που μέναμε, παρόλα αυτά μας πήρε αρκετή ώρα για να φτάσουμε. Όχι επειδή κάποιο κομμάτι του δρόμου είχε κλείσει ή ήταν καμιά δύσκολη διαδρομή. Απλά ήταν τόσο μαγευτικό και εντυπωσιακό το τοπίο, με τη θέα σε κάθε στροφή να μας εκπλήσσει, που έπρεπε να σταματάμε κάθε τρεις και λίγο για να βγάζουμε φωτογραφίες.

Ήταν από τις διαδρομές που απλά δε θες ποτέ να τελειώσουν. Τα δέντρα καλυμμένα με χιόνι έμοιαζαν με φιγούρες παραμυθένιες και το φρέσκο χιόνι που λαμπύριζε κάτω από το φως του ήλιου καθώς κρυστάλλιαζε ήταν σαν αστρόσκονη. Ένοιωσα χαρά και τύχη που κατάφερα να δω αυτές τις εικόνες.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο. Εξαιτίας των θεμάτων με τα γόνατα μου, μπορούσα απλά να χαζεύω τους (επίδοξους ή μη) σκιέρ και η συμμετοχή μου στο όλο παιχνίδι ήταν είτε φωτογραφική είτε χαζολογώντας με τα παιδιά. Φυσικά και ο ζεστός καφές έξω από το σαλέ στη λιακάδα ήταν μεγάλη υπόθεση!

Γενικά δεν είμαι ζηλιάρης, αλλά για να είμαι ειλικρινής, εκείνη τη μέρα τη ζήλεψα την όλη φάση του σκι. Με τον καφέ στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο άρχισα να ψάχνω για ιατρικές στατιστικές αναφορές. Το σκι με τα γόνατα δεν ήταν και οι καλύτεροι φίλοι, αλλά οι στατιστικές έλεγαν ότι το snowboard δεν παρουσιάζει και τόσες καταπονήσεις και τραυματισμούς στα γόνατα σε αντίθεση με άλλες αρθρώσεις. Προς στιγμή ήμουν έτοιμος να πω ότι τη βρήκα τη λύση και να τρέξω να νοικιάσω εξοπλισμό snowboard. Μετά κάπου επικράτησε η λογική και σκέφτηκα ότι θα προτιμούσα να φύγω από το χιονοδρομικό περπατώντας, παρά σε κανά φορείο για το κοντινότερο νοσοκομείο… Την επόμενη φορά, πού θα πάει…

Φεύγοντας από τη Βασιλίτσα, αποχαιρετίσαμε και την ευρύτερη περιοχή. Από την επόμενη μέρα το πρωί αρχίσαμε τη κάθοδο μας προς τα νότια, με προορισμό τα Κανάλια, κοντά στη Καρδίτσα. Στο δρόμο μας όμως βρίσκονταν τα Μετέωρα και μια στάση εκεί επιβαλλόταν. Μονάχα άλλη μια φορά στη ζωή μου είχα ξαναντικρύσει αυτό το θαύμα της φύσης. Τότε όμως ήταν καλοκαίρι, ενώ τώρα θα μπορούσαμε να δούμε τους τεράστιους βράχους χιονισμένους, μια εμπειρία μοναδική.

Τα Μετέωρα είναι από τα μέρη που πρέπει να τα δεις με τα μάτια σου για να πιστέψεις ότι πραγματικά υπάρχουν και να μπορέσεις να αντιληφθείς τις πραγματικές τους διαστάσεις. Είναι κάπως σα να έπαιζε ο Θεός στον ουρανό και ξαφνικά κάποιοι βράχοι γλύστρισαν και έπεσαν στη γη. Εξωπραγματικοί, θεϊκοί.

Επόμενος σταθμός τα Τρίκαλα. Στάση για καφέ πριν συνεχίσουμε για ακόμα νοτιότερα.

Ήταν πια βράδυ όταν φτάσαμε στα Κανάλια. Μετά που κατεβάσαμε τα πράγματα και τακτοποιηθήκαμε στο σπίτι, είχε έρθει η ώρα για φαγητό και τσιπουράκια. Είχε έρθει και η ώρα της συζήτησης για το τί είχαμε δει και κάνει τις προηγούμενες μέρες. Γλυκιές στιγμές. Και ωραίο φαγητό στη πλατεία αυτού του γραφικού χωριού!

Ξυπνώντας την επόμενη μέρα το πρωί, ο καιρός είχε αρχίσει να ξαναχαλά. Τέρμα ο ήλιος και η καλοσύνη – δυνατή βροχή, ομίχλη και θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν. Οι φίλοι μας ήταν απασχολημένοι με διάφορες δουλειές, οπότε πήραμε το αυτοκίνητο με τη Ματίνα για να τριγυρίσουμε στη γύρω περιοχή. Ευκαιρία να δούμε τη λίμνη Πλαστήρα με αυτό το μουντό καιρό.

Το τοπίο γύρω μας εντυπωσιακό. Ο καιρός όμως συνέχιζε να επιδεινώνεται με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η δυνατότητα να κατέβουμε έστω και για λίγο από το αυτοκίνητο. Ακολουθώντας τις συμβουλές της Φραντζέσκας βρήκαμε το φούρνο με τις περίφημες γαλατόπιτες, χορτόπιτες και κάθε γενικότερα λογής πίτες και προμηθευτήκαμε αρκετές. Αποφασίσαμε να κάνουμε το αυτοκίνητο το καφέ με θέα, και αράξαμε στο πιο κατάλληλο σημείο για να απολαύσουμε τόσο το τοπίο όσο και τις πίτες και το καφέ μας.

Συνεχίσαμε μέχρι το φράγμα της λίμνης Πλαστήρα. Με τη βροχή να συνεχίζει να πέφτει ασταμάτητα, ήταν η στιγμή που έπρεπε να βγάλουμε μια τελευταία φωτογραφία πριν αποχαιρετήσουμε το μέρος.

Φτάνοντας πίσω στα Κανάλια, φορτώσαμε το αυτοκίνητο και μετά από λίγο ξεκινήσαμε για Αθήνα. Στην εθνική δεν έβγαλα άχνα. Με είχε κυριέψει αυτή η γλυκιά μελαγχολία που σε πιάνει όταν έχεις ολοκληρώσει κάτι όμορφο, όταν έχεις ζήσει κάτι που σου αφήνει μια επίγευση σαν το καλό κρασί. Ήμουν ευτυχισμένος.

Ανδρέας
Βόρεια / Κεντρική Ελλάδα, 2015/16.