Χ ρειάζομαι ένα διάλειμμα. Να ξεφύγω, να ξεκουραστώ. Χρειάζομαι να αλλάξω παραστάσεις, να δω νέα πράγματα. Το καταλαβαίνεις ότι έχουμε μόνο τρεις μέρες κενό, ε; Τότε ας φροντίσουμε να τις εκμεταλλευτούμε στο έπαρκο σε παρακαλώ!

Κάπως έτσι βρεθήκαμε να πετάμε τα απαραίτητα στο αυτοκίνητο: μαγιό, σκηνή, κάνα δυο βιβλία και τα ορειβατικά μας παπούτσια. Τα τελευταία γιατί ποτέ δε ξέρεις. Βάλαμε μπρος το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Για πού; Για τις Λίγκρες, μια παραλία στο νότιο Ρέθυμνο. Είχαμε ακούσει από πολλούς να μας την εκθειάζουν, αλλά δεν είχαμε πάει ποτέ. Να λοιπόν η ευκαιρία για εξερεύνηση!!

Ο ενθουσιασμός κράτησε για τα πρώτα 500 μέτρα της διαδρομής. Ο εφιάλτης της κίνησης και του μποτιλιαρίσματος στη πόλη και την εθνική μέσα σε συνθήκες καύσωνα (σχεδόν 40 βαθμούς κελσίου) ήρθε να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα. Μέχρι που σε κάποια στροφή του δρόμου, βγήκαμε από τα βουνά και βρεθήκαμε να έχουμε μπροστά μας μεγαλόπρεπο το Λιβυκό Πέλαγος…

Φωνές, ενθουσιασμός, χαμός! Και η προσμονή να φτάσουμε στη θάλασσα ακόμα μεγαλύτερη! Αρχίσαμε να μετράμε τα χωριουδάκια στη διαδρομή ένα-ένα και να κοιτάζουμε συνεχώς την αντίστροφη μέτρηση στην οθόνη του GPS. 10 λεπτά, πέντε, τρία, φτάσαμεεεε!!!

Σε λίγα λεπτά είχαμε ήδη όλα μας τα συμπράγκαλα στα χέρια και τους ώμους και περπατούσαμε για να στήσουμε κάπου στη παραλία. Αν και πλέον ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει, η ζέστη καλά κρατούσε και η απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε δεν ήταν και τόσο μικρή. Μέχρι να τελειώσουμε με το στήσιμο της σκηνής, εγώ ήδη είχα αρχίσει να βρίζω μέσα μου. Τα άφησα όλα στην άκρη και αποκαμωμένος, άραξα εκεί που έσκαγε το κύμα, και πραγματικά απορούσα αν αυτή ήταν η τρομερή μας ιδέα για ένα τριήμερο ξεκούρασης. Σηκώνοντας το βλέμμα προς τον ουρανό, αντίκρισα ένα μαγευτικό ήλιο να χάνεται πίσω από τα βουνά…

Αμέσως αισθάνθηκα ηλίθιος που λιγοψύχησα έτσι εύκολα. Εκείνη τη στιγμή παίζει να ήμασταν οι δύο πιο τυχεροί άνθρωποι στο πλανήτη. Μια υπέροχη παραλία πρακτικά μονάχα για εμάς και ένα απερίγραπτο ηλιοβασίλεμα να μας χαρίζει εικόνες δύσκολο να περιγραφούν. Ανοίξαμε ένα μπουκάλι κρασί και στήσαμε το ομορφότερο δείπνο δίπλα στο κύμα. Όλη η κούραση εξαφανίστηκε και ό,τι κάναμε μέχρι εκείνη τη στιγμή βρήκε το νόημα του.

Η ζέστη μας ξύπνησε την επόμενη μέρα το πρωί. Το καλό με το κάμπινγκ στη παραλία είναι ότι η θάλασσα είναι ακριβώς δίπλα σου για να δροσιστείς. Ανοίξαμε και την ομπρέλα μας και η φάση έγινε τέλεια για άραγμα και διάβασμα. Η μαζεμένη κούραση των προηγούμενων ημερών μας έκανε νωχελικούς και η απομάκρυνση από το σημείο που ήμασταν, ήταν κάτι που δεν πέρασε καν από το μυαλό μας. Ήταν η τέλεια στιγμή για να ξεκινήσω το καινούριο βιβλίο και να χαθώ στις ιστορίες του χωρίς άλλες σκέψεις.

Παρεπιπτόντως… αν δεν το έχετε διαβάσει το Τοτέμ του Λύκου είναι συναρπαστικό… Τόσο που πήγε αργά το απόγευμα μέχρι να το αφήσω (και αυτό γιατί το στομάχι είχε αρχίσει να παραπονιέται…). Η δύση για άλλη μια φορά μεταμόρφωσε το τοπίο γύρω μας με τα χρώματα να παίρνουν αυτήν την ιδιαίτερη πορτοκαλί χροιά. Και άλλοι λόγοι για να εκτιμήσουμε το μέρος ακόμα περισσότερο.

Το επόμενο πρωί ήρθε η ώρα να ξεκουνήσουμε. Όχι για κάπου ιδιαίτερα μακρυά, βέβαια. Η Τριόπετρα ήταν στην άλλη άκρη του κόλπου και ήταν ένας εξαιρετικός επόμενος σταθμός για το ταξίδι μας.

Μια υπέροχη παραλία και ένα επιβλητικό τοπίο. Τουλάχιστον για όσο ο καιρός το επέτρεψε… Γιατί το μεσημέρι ο υδράργυρος είχε ανέβει πάνω από τους 45 βαθμούς και σε συνδυασμό με το δυνατό καυτό νοτιά, η κατάσταση έγινε δύσκολη. Αρχίσαμε να αισθανόμαστε τα πρόσωπα μας να καίγονται και η βουτιά στα δροσερά νερά δεν έκανε και πολλά πράγματα. Χρειαζόταν μόλις λίγα δευτερόλεπτα αφότου είχες βγει από τη θάλασσα και είχες ήδη στεγνώσει, με την αίσθηση ότι ψήνεσαι να επανέρχεται αμέσως. Ακόμα και τα γυαλιά μας ήταν δύσκολο να τα φοράμε γιατί ό καυτός αέρας τα έκανε να καίνε. Κοιταχτήκαμε με νόημα. Ένα γρήγορο τσεκάρισμα στο booking και το google και τη κάναμε για κάπου με ένα δωμάτιο που να έχει air condition! Αγία Γαλήνη σου ερχόμαστε!!

Υπό νορμάλ συνθήκες, η Αγία Γαλήνη δεν θα ήταν στα μέρη που θα σκεφτόμασταν ότι θα πηγαίναμε. Εκείνη τη στιγμή όμως, έμοιαζε με σωτηρία! Για μια βραδυά, θα ήταν μια χαρά. Και όταν πήγαμε και ήπιαμε και τα ουζάκια μας, όλα ήταν ακόμα καλύτερα!

Το επόμενο πρωί, αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε τα ορειβατικά μας παπούτσια αφού τα κουβαλήσαμε που τα κουβαλήσαμε. Με το καύσωνα να συνεχίζεται, η ιδέα του να ξαναπάμε σε παραλία και να ξανακαούμε δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, οπότε το να περάσουμε το φαράγγι του Αγίου Αντωνίου που ήταν σχετικά κοντά, έμοιαζε προτιμότερο. Και αυτό γιατί το φαράγγι είναι στενό με πυκνή βλάστηση και άρα τέλεια σκιά και δροσιά για μια τέτοια μέρα! Και καθώς πριν από λίγες μόλις μέρες είχε βρέξει αρκετά, λογικά θα είχε και πολλά νερά!

Ακόμα θυμάμαι τη χαρά στα πρόσωπα μας όταν τελειώσαμε το περπάτημα και επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο. Το όντως γεμάτο νερά φαράγγι, μας προσέφερε αρκετή δόση περιπέτειας και αποδείχτηκε αρκετά πιο απαιτητικό από ένα απλό περπάτημα, προσφέροντας πολύ ενδιαφέρον και δράση! Και φυσικά μια απόλυτη απόδραση από το καύσωνα! Ένα τέλειο κλείσιμο για τη μικρή μας απόδραση!

Ανδρέας,
Νότιο Ρέθυμνο, 2017.