T α Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε…. Για κάποιο λόγο δε μπορούσα να σταματήσω να το σιγοτραγουδώ από τη στιγμή που ξύπνησα μέχρι που ο τραχύς ήχος της μπουκαπόρτας του καραβιού έδωσε το σύνθημα ότι το ταξίδι για τα Κυθηρά ξεκίνησε. Για κάποιο περίεργο λόγο, ενώ πάντα στο μυαλό μου το νησί αυτό είχε κάτι το μαγικό και ήθελα να πάω, όποτε προσπαθούσα να το οργανώσω κάτι προέκυπτε και τελικά δε πήγαινα.
Αυτή τη φορά φαίνεται ότι τα κατάφερα.
Το καράβι σάλπαρε με την αυγή. Παρά το πολύ πρωινό ξύπνημα, όλες μου οι αισθήσεις ήταν τεντωμένες. Και δεν ήταν απλά ο ενθουσιασμός ότι θα πήγαινα στα Κύθηρα. Η αφορμή και η παρέα υπόσχονταν όμορφες καταστάσεις. Ταξίδευα με όλη τη φωτογραφοπαρέα για να πάμε στις Φωτογραφικές Συναντήσεις Κυθήρων, ένα φωτογραφικό φεστιβάλ και συνέδριο. Και αυτό σήμαινε ότι η φωτογραφία θα είχε κεντρικό ρόλο σε αυτό το ταξίδι.
Φτάσαμε στο νησί μετά από λίγες ώρες. Ήταν ήδη τέλος Σεπτέμβρη και με το που αποβιβαστήκαμε, μας υποδέχτηκε ένας φθινοπωρινός καιρός, με σύννεφα και κρύο αεράκι. Όπως θα καταλαβαίναμε βέβαια και τις επόμενες μέρες, δεν ήταν μόνο ο καιρός φθινοπωρινός αλλά και η ζωή στο αιγαιοπελαγίτικο νησί. Μόνο οι πραγματικοί Κυθηριώτες είχαν μείνει πλέον. Τουρίστες, τουριστικά μαγαζιά, κίνηση, όλα πλέον άνηκαν στο παρελθόν, μαζί με το καλοκαιράκι που αποχαιρετούσε. Τα πάντα ήταν πιο ήρεμα. Το σκηνικό ήταν όπως τις πολύβουες αγορές στο τέλος της ημέρας – τα σημάδια του κόσμου που πέρασε παντού εμφανή και μόνο πλέον λίγοι να τριγυρνούν για να κλείσουν το μέρος και να καθαρίσουν. Ίσως αυτή η παρομοίωση να μοιάζει κάπως καταθλιπτική, στη πραγματικότητα όμως αισθάνομαι ότι είναι η στιγμή που μένει η ουσία ενός μέρους, η αληθινή του πλευρά χωρίς το μασκάρεμα για να φαίνεται ωραίο. Εμένα μου αρέσει αυτή η στιγμή.
Παρόλο που δε μπορώ να πω με σιγουριά από πού ακριβώς προερχόταν, σύντομα άρχισα να νοιώθω μια θετική αύρα. Ήταν η ομορφιά του μέρους; Ήταν οι χαρούμενοι και ευγενικοί άνθρωποι που συναντήσαμε; Ήταν η παρέα που ήμασταν όλοι μες στη τρελή χαρά; Αναρωτιέμαι μήπως αυτά που έλεγα για το νησί και τις μάσκες, ίσχυαν και για εμάς. Το ταξίδι ήταν και για όλους μας μια ευκαιρία να κατεβάσουμε ταχύτητα και να αφεθούμε στα απλά πράγματα. Όπως το να κάνουμε απλά πλάκα και να χαρούμε τη στιγμή. Και να παίξουμε τραβώντας φωτογραφίες.
Υπήρχε ένας διάχυτος ενθουσιασμός και ο ένας τσίγκλιζε τον άλλο με ιδέες. Παρακολουθούσαμε τις διαλέξεις και βλέπαμε τις φωτογραφίες στις εκθέσεις και καταλήγαμε να μιλάμε συνέχεια για τα μελλοντικά project που θα κάναμε. Υπέροχα! Και την ίδια στιγμή, ως ταξιδευτές αρμενίζαμε το νησί και μαγευόμασταν από τα μικρά και μεγάλα του διαμαντάκια.
Πριν πάω στα Κύθηρα, πίστευα ότι ήταν ένα μικρό μαγικό μέρος. Μετά από σχεδόν επτά μέρες στο νησί, τα μάγια καλά κρατούσαν. Έχουν περάσει ακριβώς δύο χρόνια από τότε όπως γράφω αυτές τις γραμμές. Και ούτε αυτό το διάστημα έχει ξεθωριάσει την εικόνα μου για το μέρος. Και συνεχίζω να προσπαθώ να βρω ευκαιρία για να ξαναπάω.
Ανδρέας
Κύθηρα, 2014.