Ό ταν πας στη παραλία το χειμώνα, έχει μια αίσθηση εισβολής. Σα να πηγαίνεις σε ένα μέρος που δε θα έπρεπε να πας ή ακόμα χειρότερα σε ένα μέρος που δεν είσαι ευπρόσδεκτος. Αλλά όπως και ότι άλλο παράνομο, είναι μοναδικά σαγηνευτικό. Οι ήχοι από τα κύματα είναι σαν τις σειρήνες που προσπαθούν να σε τραβήξουν μακρυά. Αρχίζω να τα μετρώ. Ένα, δύο, τρία. Όπως τα βήματα του χορού. Εν – δυο – τρία, εν – δυο – τρία, εν – δύο – τρία. Κάποιος μου είπε ότι όταν έχει τρικυμία, το τρίτο κύμα είναι το μεγαλύτερο. Ποτέ δε το ξέχασα αυτό. Μου έκανε τόση εντύπωση τότε, που μάλλον ακόμα δεν το έχω πλήρως αποδεκτεί. Όποτε είμαι μπροστά στη θάλασσα, μετράω τα κύματα. Εν – δυο – τρία.

Καθόμαστε στη βρεγμένη άμμο από τη πρωινή βροχή. Πίσω μας τεράστιοι βράχοι και σπηλιές. Η ιδανική σύγκρουση για τους ήχους της θάλασσας. Ο καιρός αρχίζει να ανοίγει για να μας χαρίσει τα υπέροχα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Ανοίγουμε ένα μπουκάλι κρασί και ξαπλώνουμε. Εν – δυο – τρία.

Andreas
Illigkas, Crete, 2016.