Α κούω τη μουσική να παίζει. Η Ματίνα έχει διαλέξει τη κασέτα Βροχή και Τζαζ στο κασετόφωνο και το κυριακάτικο πρωινό αποκτά μια χαλαρή διάσταση. Ξεχνώ τις δουλειές που είχα προγραμματίσει και όσο ετοιμάζεται ο καφές ανοίγω τις φωτογραφίες στον υπολογιστή. Το μυαλό μου ταξιδεύει εκεί που θα ήθελε το σώμα μου να βρίσκεται.

Στο βουνό.

Κοιτάζω τις ίδιες και τις ίδιες φωτογραφίες. Όλες από τον ίδιο φάκελο. Από εκείνο το σαββατοκύριακο του Νοέμβρη που βρεθήκαμε στο Καλλέργη. Πάνω από τον Ομαλό, στα Λευκά Όρη.

Η περιπέτεια μας ξεκίνησε το βράδυ. Δεν είχαμε μυαλό να πάμε από νωρίς, γιατί αποφασίσαμε να πιούμε πρώτα τις ρακές μας σε μια γιορτή και να πάμε μετά να ανέβουμε στο καταφύγιο. Το πλεονέκτημα του να έχεις πάει πολλές φορές σε ένα μέρος και να μπορείς να σκεφτείς τέτοιες κουζουλάδες. Από την άλλη δε θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία να μας βρει η καινούρια μέρα στο βουνό.

Γιατί είναι όντως μαγεία να ξυπνάς εκεί.

Στη καθημερινότητα μου πάντα αισθάνομαι βαρύ το σκέπασμα το πρωί. Σαν να πρέπει να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια για να ξεκινήσω τη μέρα. Στο βουνό, στην εκδρομή, όμως, το πρωινό ξύπνημα είναι αβίαστα εύκολο, είναι χαρά. Για αυτό που θα αντικρύσεις, για αυτό που σε περιμένει.

Και θαρρώ ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για εμένα αλλά και για τους άλλους.

Με τέτοια χαρά και διάθεση μας βρήκε λοιπόν το επόμενο πρωί. Και αφού παιχνιδίσαμε και απολαύσαμε το πρωινό ήλιο και καφέ, ήταν πια ώρα να κάνουμε και τη μικρή μας εξερεύνηση.

Κοιτάζοντας πάνω από το φαράγγι, το μάτι διέκρινε τη θάλασσα στο βάθος. Το μονοπάτι που διαλέξαμε όμως προς την αντίθετη κατεύθυνση μας οδηγούσε προς μια διαφορετική θάλασσα. Αυτή που σχημάτιζαν τα σύννεφα από κάτω μας, που κυριεύοντας τα βουνά, άφηνε τις κορυφές τους μόνο να φαίνονται σα μικρά νησάκια.

Ένας άλλος Θεός βασίλευε εκεί που βρισκόμασταν. Και εμείς ήμασταν τυχεροί που ήμασταν στο παλάτι του.

Επιστρέψαμε στο καταφύγιο. Τα σύννεφα πλέον είχαν αρχίσει να μας κυκλώνουν και ο ήλιος να πέφτει. Μαζέψαμε τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε τη κάθοδο μας προς το οροπέδιο. Χωρίς να έχουμε υποψιαστεί ότι μόλις στη πρώτη στροφή μας περίμενε το πιο απίστευτο θέαμα που θα μπορούσαμε να αντικρίσουμε.

 

Αδυνατώ να αποτυπώσω με λέξεις τα συναισθήματα εκείνων των στιγμών. Ίσως γιατί καθώς τις ζούσα, δεν ήμουν σίγουρος αν επρόκειτο για αλήθεια. Η ύπαρξη των φωτογραφιών είναι το ντοκουμέντο που μου δίνει τη βεβαιότητα ότι όντως αντίκρυσα αυτές τις εικόνες μπροστά μου.

Ο καφές σχεδόν τελείωσε, το ίδιο και η playlist. Μέχρι να γράψω αυτές τις λιγοστές αράδες, έχω κάνει δεκάδες κύκλους τις φωτογραφίες. Ένα ταξίδι του νου σε επανάληψη.

Ανδρέας
Καταφύγιο Καλλέργη, Λευκά Όρη, Κρήτη, 2016.