Ρ ωτήστε να σας ονομάσουν ένα φαράγγι της Κρήτης και η πιο πιθανή απάντηση που θα λάβετε είναι το φαράγγι της Σαμαριάς. Το γεγονός ότι είναι διάσημο και τόσο ευρέως γνωστό, ένα πράγμα μπορεί πρακτικά να σημαίνει: όταν θελήσεις να το διασχίσεις, θα το κάνεις με παρέα πλήθους. Για τούτο και όταν κατατέθηκε η πρόταση να το περάσουμε στα τέλη του Νοέμβρη, το είδα σαν απίστευτη ευκαιρία. Όχι μόνο θα μπορούσαμε να απολαύσουμε το μεγαλείο του φαραγγιού σε πλήρη ηρεμία – καθώς τέτοια εποχή είναι κλειστό στο κοινό (*) – αλλά θα το κάναμε και σε μια περίοδο που δεν το είχα ξαναδεί.

Φτάσαμε στην είσοδο του φαραγγιού το μεσημέρι. Στο οροπέδιο του Ομαλού τα σύννεφα είχαν πυκνώσει από πάνω μας δημιουργώντας ένα ομιχλώδες τοπία, εξόχως εντυπωσιακό. Μας βλέπω να περπατάμε στη βροχή, σκεφτόμουν από μέσα μου, αλλά περιέργως αυτό δε με άγχωνε, αντίθετα μου δημιουργούσε περισσότερο ενθουσιασμό. Έβγαλα τη φωτογραφική από τη θήκη, έδεσα γερά τα παπούτσια μου και ακολούθησα τους συνοδοιπόρους μου στη κατάβαση προς τη καρδιά του φαραγγιού.

Η μοναδική θέα προς το καλυμμένο με ομίχλη Γκίγκιλο με καθήλωνε σε κάθε βήμα με αποτέλεσμα να ξεμείνω πίσω. Μου ήταν αδύνατο να μη χαζεύω το θέαμα που δημιουργούσαν τα σύννεφα καθώς κυλούσαν πάνω στα άγρια βράχια που ορθόνωνταν μπροστά μου. Στο μυαλό μου η λέξη μεγαλείο ηχούσε συνέχεια. Είχαν περάσει δυο-τρία χρόνια από τη τελευταία φορά που πέρασα το φαράγγι και η αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει το πόσο μεγαλοπρεπές και επιβλητικό είναι.

Προχωρώντας βαθύτερα μέσα στο φαράγγι, ο καιρός άρχισε να καθαρίζει. Πλέον όμως βρισκόμασταν μέσα στο δάσος και πλάι στη κοίτη του ποταμού. Οι εικόνες άρχισαν να αλλάζουν καθώς το βλέμμα πλέον στρεφόταν πιο χαμηλά.

Χρειαστήκαμε γύρω στις δυόμιση ώρες για να φτάσουμε στο προορισμό μας. Το παλιό οικισμό της Σαμαριάς, που τώρα στέγαζε τους φύλακες του δρυμού. Εκεί θα περνούσαμε τη βραδυά. Σε τέλεια ηρεμία.

Είναι περίεργο να μένεις σε ένα μέρος στη φύση και να μην υπάρχει τηλέφωνο, internet, αυτοκίνητα – πρακτικά κανείς άνθρωπος σε ακτίνα χιλιομέτρων. Οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν ήταν ο άνεμος, το νερό και οι μιλιές μας. Ετοιμάσαμε δείπνο και καθήσαμε γύρω από το τραπέζι να μοιραστούμε τις ιστορίες μας και το κρασί μας. Η ηρεμία του βουνού δε σου άφηνε άλλη επιλογή από το να καθαρίσεις το μυαλό σου και να ηρεμήσεις.

Ξυπνήσαμε το πρωί για να βρούμε ένα τέλειο καιρό για περπάτημα. Ήλιος με συννεφάκια στον ουρανό, ιδανική θερμοκρασία. Αρχίσαμε την ανάβαση προς το πύργο της Σαμαριάς – ένα παλιό (επί τουρκοκρατίας θαρρώ) πύργο που είχε σκοπό να επιβλέπει το φαράγγι. Αν και έχω επισκεφτεί τη Σαμαριά πολλές φορές, αυτή ήταν η πρώτη φορά που περπατούσα έξω από το βασικό μονοπάτι προς άγνωστα σημεία για εμένα στο βουνό.

Η θέα από το πύργο ήταν φανταστική, μιας και για πρώτη φορά έβλεπα τη κοιλάδα του φαραγγιού από ψηλά. Ήταν σαν να ανακάλυπτα ξανά ένα ήδη γνωστό μέρος. Παρασυρμένοι από τον ενθουσιασμό μας, συνεχίσαμε τη πορεία ακόμα πιο βαθιά στο βουνό, μέχρι τη πηγή που τροφοδοτεί τον οικισμό με νερό. Αφού ξεδιψάσαμε, αποφασίσαμε ότι ήταν η ώρα της επιστροφής στο χωριό.

Εκεί ξεκίνησαν και τα δύσκολα. Αντί να συνεχίσουμε το μονοπάτι κατηφορικά προς την έξοδο του φαραγγιού στην Αγία Ρουμέλη, πήραμε την ανηφόρα με στόχο να φτάσουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε τη προηγούμενη μέρα. Ότι ξεκίνησε με ενθουσιασμό, εξελίχθηκε μετά από κάποια ώρα σε κούραση και για εμένα έφτασε στα όρια της εξάντλησης. Ήμουν σχεδόν έτοιμος να τα παρατήσω όταν άκουσα τις φωνές από τους άλλους ότι είχαν φτάσει στην έξοδο. Λύτρωση! (δεν είναι και τυχαίο που δεν υπάρχουν φωτογραφίες από το δρόμο της επιστροφής….).

Τη στιγμή όμως που έβαλα μπρος το αυτοκίνητο, είχα ήδη ξεχάσει τη κούραση μου. Ένοιωθα ευτυχισμένος και χαμογελούσα στη σκέψη του τί κάναμε. Και η σκέψη μου ήταν πλέον ότι θα έπρεπε να προσπαθήσω να δυναμώσω για να μπορέσω να επαναλάβω κάποιο τέτοιο εγχείρημα.

Ανδρέας,
Φαράγγι Σαμαριάς, Κρήτη, 2016.

(*) η είσοδος μας στο φαράγγι έγινε μετά από σχετική γνώση και άδεια από τις αρμόδιες αρχές του Εθνικού Δρυμού. [Συνεχίστε την ανάγνωση της ιστορίας]