Ξ εκινώ να κατεβαίνω το μονοπάτι προς τη θάλασσα. Αισθάνομαι ελαφρύτερος σαν να είναι ευκολότερο να τρέξω παρά να περπατήσω. Σκέφτομαι πως η ταυτότητα είναι μια τόσο αφηρημένη έννοια. Μπορείς πάντα να πεις ότι είσαι αυτό ή το άλλο, χωρίς να μπορείς να κατανοήσεις πραγματικά τί σημαίνει. Εδώ νοιώθω όμως ότι γίνεται απόλυτα συγκεκριμένη. Αυτός είναι ο τόπος μου και κουβαλώ τα στίγματα του μέσα μου. Την άγρια πέτρα, το δυνατό φως και την απεραντοσύνη του γαλάζιου της θάλασσας.

Ανδρέας
Γλυκά Νερά, Κρήτη, 2016.