Φαράγγι Σαρακίνας, Μεσκλά

Α νάμεσα στα διάφορα προβλήματα του blog, υπάρχει και αυτό που για κάποιο λόγο δε μπορεί να φαίνεται σε διαφορετικές γλώσσες ο υπότιτλος. Έμεινε λοιπόν το “hiking artistry” εκεί πάνω και σκέφτομαι εγώ τώρα… ακόμα και να μπορούσα να το μεταφράσω τί θα έγραφα; Πεζοπορικές Καλλιτεχνιές; Και τι στο καλό σημαίνει αυτό;

Μικρή παύση και θα εξηγήσω αμέσως. Είναι η περίπτωση που ξεκινάς για μια πεζοπορία και αποφασίζεις να καλέσεις και ένα φίλο σου φωτογράφο – ξέρεις από αυτούς τους κουλτουριάρηδες καλλιτέχνες. Και πάνω που εσύ σκέφτεσαι πώς θα βρεις την είσοδο του φαραγγιού και πώς θα είναι η πορεία, ο άλλος σου λέει θα κάνουμε κοντεποραριές! Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία του πρώτου συνεργατικού άρθρου του CroissantStories!

Για το φαράγγι στα Μεσκλά δεν είχα ξανακούσει τίποτα. Μάλιστα αυτό ήταν που με προβλημάτιζε και περισσότερο γιατί στα Μεσκλά είχα πάει αλλά ποτέ ταμπέλα ή κάποιο άλλο σημάδι για την ύπαρξη του δεν είχα δει. Οι φωτογραφίες όμως στο internet ήταν εξόχως πειστικές και τα Μεσκλά είναι μόνο 20 λεπτά από τα Χανιά, οπότε γιατί όχι;

Δε χρειάστηκαν παρά λίγα βήματα μέσα στο χωματόδρομο που οδηγούσε στην είσοδο του φαραγγιού για να βεβαιωθώ ότι άξιζε η προσπάθεια. Βρεθήκαμε σε ένα δάσος και ένα μαγευτικό τοπίο και πήραμε να περπατάμε ένα εξαιρετικά προσεγμένο μονοπάτι. Το φως ιδανικό και η δροσιά τέλεια.

Παρασυρμένος από το Γιώργο, φωτογραφίζω και εγώ εδώ και εκεί ώσπου ακούω τις ενθουσιώδεις φωνές της Ματίνας που προπορευόταν. Είχε φτάσει στην είσοδο του σχιστού περάσματος ανάμεσα στα βράχια. Μια εικόνα παραμυθένια που είναι πιο εύκολο να τη περιγράφω παρά να καταφέρω να τη φωτογραφίσω χωρίς να αλλοιωθεί η ομορφιά της.

Ο Γιώργος αρχίζει να στήνει φωτογραφίες και να πλάθει σκηνικά. Κοντεποραριές είπαμε! Συνειδητοποιώ το πόσο όμορφο είναι να παρασύρεσαι στην ιδέα του άλλου και να συμμετάσχεις για να δημιουργηθεί κάτι. Το κυριότερο όμως που καταλαβαίνω είναι ότι πολλές φορές υπάρχει μια έντονη στοχοπροσήλωση – ξεκινάς για κάτι και έχεις μια βασική ιδέα του τί πας να κάνεις και κολλάς απόλυτα σε αυτό. Υπάρχει όμως ένας ολόκληρος κόσμος που περιστρέφεται τριγύρω και τόσα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα να γίνουν. Η παρέα με ανθρώπους διαφορετικούς σου ανοίγει άλλες οπτικές και σου δείχνει εντελώς άλλα μονοπάτια.

Μετά από λίγο τα μαζεύουμε και συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε με κατεύθυνση προς Ζούρβα. Το μονοπάτι μας βάζει πάλι μέσα στο πυκνό δάσος. Δε μπορώ να πω ότι είμαι συνηθισμένος σε τέτοια μονοπάτια στη Κρήτη. Παρόλο που έχει μεσημεριάσει, το δάσος κρατάει μια τόσο ευχάριστη ατμόσφαιρα και η διάθεση είναι τόσο καλή που παρά την ανηφόρα αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να τρέξω. Ηχεί βέβαια μέσα μου το κοροϊδεμα του Βασίλη και λέω εντάξει άσε καλύτερα.

Επιστρέφουμε από την ίδια διαδρομή. Σα να μην είχαμε χορτάσει πριν και θέλουμε να τη ξαναδούμε. Όλα όμορφα.

Αν νομίζατε ότι αυτό ήταν το τέλος της ιστορίας, μάλλον ξεχάσατε το συνεργατικό που ανέφερα στην αρχή της… Αυτό που μόλις διαβάσατε ήταν η δική μου εκδοχή. Γιατί υπάρχει και η εκδοχή του Γιώργου που ακολουθεί….

~~~~~~~~~~

Όταν αντίκρυσα τη στενωπό αμέσως ξεφόρτωσα το σακίδιό μου και κάθησα στο βράχο που βρισκόταν στη μέση του μονοπατιού προσπαθώντας να σκεφτώ τι μπορούσα να κάνω. Λίγα λεπτά αργότερα στριφογύριζα εδώ κι εκεί μαζεύοντας ξύλα, σκαρφαλώνοντας στα τοιχώματα του φαραγγιού και στήνοντας μικρά τοτέμ. Εξερευνούσα τις πιθανότητες που μου έδινε το σκηνικό και ήθελα πάσει θυσία να φύγω από κει έχοντας μαζί μου τουλάχιστον μία εικόνα.

Στο μυαλό μου δεν υπάρχει ένας μόνο τρόπος να φωτογραφίζει κανείς. Στην περίπτωσή μου νομίζω ότι είναι τρεις: δουλειά, απόλαυση και προσωπικό έργο. Ήταν το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά από καιρό που δε δούλευα και ήμουνα παραπάνω από ανυπόμονος να αφήσω τη ματιά του επαγγελματία στην άκρη. Για την ακρίβεια τα ήθελα όλα. Να μην κουραστώ, μιας και κουβαλούσα όλη την κούραση του καλοκαιριού, να κάνω μια βόλτα με τους φίλους μου στη φύση, πράγμα που υποσχόταν καλή διάθεση, και να ξαναμπώ στη διαδικασία να κάνω εικόνες για τις εργασίες που έχω σε εξέλιξη.

Το φαράγγι έμοιαζε ιδανικό για όλα αυτά. Ήταν κοντά και ήταν μικρό, περίπου μία ώρα περπάτημα έλεγε ο οδηγός. Συν τοις άλλοις στις φωτογραφίες του στενού βραχώδους κομματιού του στο διαδίκτυο έμοιαζε πολλά υποσχόμενο για σκηνοθετικές απόπειρες.

Η φύση μας υποδέχτηκε οργιώδης, οι ντόπιοι φυσιολάτρες είχαν φροντίσει τα μονοπάτια και το φως στους κορμούς και τις φυλλωσιές ήρθε σαν δώρο σε συνδιασμό με τις βαθιές σκιές στις κοιλότητες του φαραγγιού. Με αυτές τις συνθήκες απλά χοροπηδάς σαν κατσίκι και φωτογραφίζεις όπως παλιά, ξέγνοιαστα και ανώδυνα. Αυτό είναι κάτι που πραγματικά μου λείπει τα τελευταία χρόνια και που σκάει σπάνια από το πουθενά και σχεδόν πάντα μέσα από συντροφικότητα.

Την εικόνα που ήθελα την πήρα. Έπειτα από διάφορα πειράματα, για την ακρίβεια, μάλλον πήρα τρεις και επιπλέον κάποιες επιλαχούσες που, ποιός ξέρει, ίσως τις κάνω κάτι κάποια στιγμή. Σε όλη τη διαδρομή υπήρξαν τρία σημεία που άφησα για λίγο παράμερα την εκδρομή και τό ‘ριξα στην καλλιτεχνία. Και αν και μιλάω τόση ώρα μόνο για τη φωτογραφία, στην πραγματικότητα ήταν ένα μικρό μέρος της εκδρομής. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ορισμένα πράγματα είναι προτιμότερο να τα ζεις από το να τα φωτογραφίζεις.

Στις φωτογραφίες δεν υπάρχει τρόπος να φανεί η καλή διάθεση και τα αστεία της διαδρομής, ούτε οι μυρωδιές του ύστερου καλοκαιριού, ούτε η πείνα που μας έκοψε στο τέλος και μας έκανε άρον άρον να ψάχνουμε για παΐδια στις ταβέρνες του Θερίσου.